Voorproef uit De dame van het Voorhout
Alvast een klein voorproefje uit 'De dame van het Voorhout' als Johanna net heeft gesolliciteerd, naar de baan van hoofd van de huishouding in het paleis het 'Huis aan de Bosschkant'. Het bankje waar ze daarna op gaat zitten moet hier ergens op de voorgrond zijn geweest. Lijs is de pop, haar alter ego (het stemmetje van haar hart) waar ze ook als ze volwassenen is nog steeds in gedachten mee praat. Het paleis staat links van de brug.
'Terwijl mevrouw Eyckbergh met haar meeloopt naar de uitgang, waar ze tot haar opluchting in het doolhof van gangen plotseling de marmeren trap weer herkent, heeft ze voor haar gevoel vleugeltjes. Eenmaal buiten voelt ze hoe haar wangen gloeien. Ze kijkt om zich heen, ze heeft er behoefte aan om even alleen te zijn om alles uit het gesprek te laten bezinken. Alle indrukken duizelen haar. Op een bankje in het bos vlakbij, waar ze het Huis aan de Boschkant vol in beeld heeft, overdenkt ze het gesprek. ‘Het is bijna ongelooflijk wat mij daar te wachten staat, Lijs. Zeg ook eens wat. Wat denk je, is het iets voor mij?’
‘Waarom zou je twijfelen, neem die stap, dit is toch dé verrijking van je leven.’
‘Maar kan ik het wel? Ik moest telkens aan die strakke wat oudere kamenier denken, die de uitnodiging voor Philip bracht. Zie je het voor je, dat ik hem later instructies geef. Wat ook wennen zal zijn, om uit de vertrouwde omgeving te stappen. Zal ik het werk bij Philip niet vreselijk gaan missen. Is dit niet allemaal veel te hoog gegrepen voor een eenvoudig meid als ik toch ben?’ Ze voelt hoe de twijfel weer toeslaat, nu ze weg is uit dat overweldigende interieur dat alle fantasieën te buiten gaat.
Boven haar ruist de wind door de hoge bomen. De late middagzon heeft zich langzaam verplaatst en zet het Huis aan de Boschkant in het volle zonlicht. Haar ogen omarmen als het ware dit toekomstbeeld.
‘Je laat je toch niet beïnvloeden door de pracht en praal?’
‘Waarom denk je dat?’
‘Omdat niets menselijks je vreemd is, daarom.’
‘Zeg houdt eens op! Het zal niet altijd gemakkelijk zijn, maar het ligt nu eenmaal niet in mijn karakter om de weg van de minste weerstand te kiezen.’
Het kleine beetje twijfel raakt, met dat ze het zegt, naar de achtergrond. Ze is vast besloten om er ook hier, op weg naar een nieuw leven, weer wat van te maken. Als ze terugloopt naar huis groeit met elke stap die ze zet haar zelfvertrouwen!'