Benjamins brieven als de weduwe Silence Dogood
Wie kent hem eigenlijk niet, Benjamin Franklin. Al was het alleen maar van het bekende 100 dollar biljet. Mijn roman begin met zijn leven als jonge jongen werkend in de drukkerij van zijn broer. Op zondag wanneer de kerk vol zit, slaat hij een andere weg in dan zijn ouders en loopt de drukkerij binnen. Daar schrijft hij heel ondeugend de ingezonden brieven die jullie rechts onderaan zien. Hij doet zich voor als de rijke weduwe Silence Dogood. De brieven worden zonder dat iemand het weet dat hij er achter zit in de krant van zijn broer geplaatst. En met succes, wat heet! Zeker als de weduwe openstaat voor een nieuwe man! Hier alvast een voorproefje uit die nieuwe historische roman:
Hij haalt het zakhorloge uit het kleine binnenzakje van zijn zondagse pak, kijkt erop en zet het gelijk met de eerste slag van de beierende kerkklokken die tien uur aangeven. Benjamin Franklin dwingt zichzelf om letterlijk uit de pas te lopen en de gestroomlijnde stoet kerkgangers te verlaten. Maar pas als zij rechtsaf slaan, kiest hij voor links. Daarmee ontsnapt hij aan de dwingende kerkdienst, die zijn ouders zo op prijs stellen. Dit is het moment waarop zijn hartslag zich vermenigvuldigt en het geluid van de kerkklokken langzaam wegsterft. Hij opent de deur naar een andere wereld en geeft zijn creatieve geest anderhalf uur de tijd om zich tot het Amerikaanse volk te richten. Niet veel later zit hij in de drukkerij van zijn broer James op een hoge kruk achter de katheder en slijpt bij kaarslicht zorgvuldig enkele ganzenveren, die reeds ontdaan zijn van het merg. Eén pen legt hij klaar op het papier en zet de andere pennen gereed voor gebruik in de daarvoor bestemde tinnen beker. Met aandacht steekt hij het uitverkoren schrijfgerei in de inkt en kijkt geduldig toe hoe de veer zich langzaam volzuigt. Met een ernstig gezicht staart hij in de verte, de ogen gericht op één punt. Alsof de inspiratie vanuit de nu stille, lege drukkerij hem met vrolijke sprongen tegemoet treedt, begint hij met een lach op zijn gezicht te schrijven. Door zijn zwierige handschrift is het enige geluid het schrapen van zijn pen, die als een dansende schaatser over het ijs, het gelige papier beschrijft.
Hij haalt het zakhorloge uit het kleine binnenzakje van zijn zondagse pak, kijkt erop en zet het gelijk met de eerste slag van de beierende kerkklokken die tien uur aangeven. Benjamin Franklin dwingt zichzelf om letterlijk uit de pas te lopen en de gestroomlijnde stoet kerkgangers te verlaten. Maar pas als zij rechtsaf slaan, kiest hij voor links. Daarmee ontsnapt hij aan de dwingende kerkdienst, die zijn ouders zo op prijs stellen. Dit is het moment waarop zijn hartslag zich vermenigvuldigt en het geluid van de kerkklokken langzaam wegsterft. Hij opent de deur naar een andere wereld en geeft zijn creatieve geest anderhalf uur de tijd om zich tot het Amerikaanse volk te richten. Niet veel later zit hij in de drukkerij van zijn broer James op een hoge kruk achter de katheder en slijpt bij kaarslicht zorgvuldig enkele ganzenveren, die reeds ontdaan zijn van het merg. Eén pen legt hij klaar op het papier en zet de andere pennen gereed voor gebruik in de daarvoor bestemde tinnen beker. Met aandacht steekt hij het uitverkoren schrijfgerei in de inkt en kijkt geduldig toe hoe de veer zich langzaam volzuigt. Met een ernstig gezicht staart hij in de verte, de ogen gericht op één punt. Alsof de inspiratie vanuit de nu stille, lege drukkerij hem met vrolijke sprongen tegemoet treedt, begint hij met een lach op zijn gezicht te schrijven. Door zijn zwierige handschrift is het enige geluid het schrapen van zijn pen, die als een dansende schaatser over het ijs, het gelige papier beschrijft.