Wel lekker om naar te kijken zo'n boekenplankje gevuld met boeken van mezelf. Elke bandje van gemiddeld drie centimeter ben ik toch altijd nog maanden mee bezig geweest. Er is onderzoek gedaan, er zijn woorden geformuleerd die zinnen werden, mooie zinnen verweven rond een verhaallijn die er als een rode draad doorheen liep. Er is gecorrigeerd, geschrapt en opnieuw geformuleerd. Er is een passende omslag ontworpen en dan uiteindelijk wordt het verhaal gezet en gedrukt. Het glas wordt geheven op de nieuweling. Je hoofdpersoon kiest het ruime sop, gaat de wijde wereld in. Ze is niet meer van jou alleen, de mensen mogen er iets van vinden en vinden dat ook, van je woorden van je zinnen, van je hoofdfiguur. Soms ben je daar boos over, geraakt, maar meer nog gestreeld wanneer men aangeeft er van genoten te hebben. Daar doe je het voor! Zelf raak je er langzaam los van, soms tijdens een lezing staat de hoofdpersoon nog even in de belangstelling, in de boekhandel zet je op verzoek van de lezer je handtekening en wenst hem/haar veel leesplezier, waarmee je onderstreept dat de tekst, de titel je hoofdpersoon is overgedragen aan de lezer die er een plekje voor zoekt in zijn/haar boekenkast, bibliotheek, nachtkastje. Zelf raak je er dan los van, je neemt nu afscheid en afstand. Nieuwe gedachten vormen zich in je hoofd, steeds meer en meer dringen deze gedachten zich aan je op, sterker en sterker. Je onderzoekt, legt vast. Het neemt een vorm aan, woorden klonteren samen tot zinnen, je schrapt, zoekt, weegt af en schrijft verder tot er zeventigduizend woorden op papier staan. Dit proces heeft een naam, het wordt wel passie genoemd. Ik geef mij er graag aan over!
