Na lezen van Aletta Jacobs’ autobiografie Herinneringen ontstonden er bij mij veel vragen. Met het doorlezen van de lijvige, prachtig geschreven biografie van Mineke Bosch 'Een onwrikbaar geloof in rechtvaardigheid' krijg je een mooi en veel juister beeld van de feministe. Zij doorziet de terughoudendheid in de autobiografie en geeft antwoorden op vragen die opkomen bij het lezen daarvan.

Aletta Jacobs laat veel interessante informatie in haar autobiografie namelijk weg. Waarschijnlijk omdat het niet past in het beeld dat ze van zichzelf wilde nalaten. Misschien ook omdat ze het pas schreef op oudere leeftijd en terug kon kijken op haar leven, waarbij ze wegliet wat haar niet welgevallig was. Uit de autobiografie komt de stoere, krachtige, lijnrechte feministe met een sterk geloof in eigen kunnen naar voren, maar zonder daar ook maar enige emotie aan te verbinden.

Mijn insteek bij het schrijven van deze historische roman was dan ook om gevoelens en emoties terug te brengen in haar leven. Gevoelens die er ongetwijfeld zijn geweest. Emoties die haar menselijker maken, meer een vrouw van vlees en bloed. Waarom zou een vrouw, ook in die tijd niet gewoon een vrouw mogen zijn die verliefd wordt en van haar man gaat houden, die bijna kapot gaat aan het verliezen van haar kind.

Een roman biedt daar gelukkig alle mogelijkheden toe. Daarbij denk ik dat het een leesbare aanvulling is voor een breed lezerspubliek. Lezers die wel van haar hebben gehoord, maar eigenlijk nog niets hebben gelezen over haar fascinerende leven. De roman geeft een inkijkje zoals ze haar leven wellicht als mens, als vrouw werkelijk heeft ervaren en heeft beleefd tijdens de vele aangrijpende situaties. Maar dat ze omwille van het beeld dat ze van zichzelf wilde achterlaten, heeft gewist, vernietigd of niet benoemd.